Kunni qoshi qorayib, tun atrofga qora pardasini yoya boshlagan vaqt edi. Yotoqxonadan chiqgan Zamira, chuqur uff tordi.
Bekatda turgancha, asabiylashib atrfga qarardi, o`ziga-o`zi pichirlagancha, kech qolishiga sababchi bo`lgan ezma dugonasini so`kar...
Ha deganda, qishlog`iga ketadigan aftabus ham kelavermas, yuragida allaqanday vohima paydo bo`la boshlagan edi.
Vohliroq chiqsam bo`lar ekan, endi qandoq yetib olaman? shu o`yda tez-tez yo`lga qarab qo`yar edi.
Yoniga volga mashinasi kelib to`xtadi.
- Uyingga tashlab qo`yaymi?
-...! - Zamiri bu notanish yigitni gapiga etibor bermaganday boshqa tarafga qarab turaverdi.
- Ho`y qiz senga gapiryabman?
- Yo`q rahmat, aftabus kelib qoladi!
- He, heee! Aftabusni ertagacha kutasan shekili. Bilmaysanmi soat 19:00 keyin aftabus yurmaydi?!
-...! -Zamira bir xursunib, yo`lga termuldi.
- Hoy qiz qaysi qishlog`da turasan?
Zamira o`zi yashaydigan qishlog`ni aytdi.
- Yo`lim ekan-ku, qishlog`inga tashlab o`taman, o`tir mashinaga! -yigit mashinani orqa eshigini ochdi.
Endi aftabus kelmasligiga, o`zini ham ko`zi yetib turardi. Boshqa iloji ham yo`q, yo shu yigitni mashinasida uyga yetib olaman, yo yotoqxonaga qaytaman. Onam rosa kutsalar kerak!
Onasi yodiga tushdiyu asta mashina tarafga yurdi. Yigit mamnun tirjayib, eshikni kattaroq ochdi.
Zamira mashinaga o`tirar ekan, dimog`iga badbo`y aroq xidir uruldi. Yigit mashina eshigini berkitib, o`zi rulga o`tirdi.
Zamirani ko`nglida andak qo`rquv paydo bo`ldi. No tanish yigit, buni ustiga aroq ichib olgan. Yaxshisi tushaqolay, degan o`yda endi eshik tutqichini ushlagan edi ham, yigit mashinani haydab ketdi. Zamira fikridan qaytib, quloyroq o`tirib oldi...
Yo`l yarmiga yetishgan edi. Zamira nogoh, oynachaga qarab yigit tez-tez ko`z tashlab qo`yayotganini sezdi.
- Yaxshi qiz tanishaylik?
- ...! -Zamira yana eshitib eshitmaslikka oldi.
- Jonidan, sal chexrangni ochgin! Man sani yeb qo`ymayman. Shunchaki gaplashib ketaylik?
- Aka man siz o`ylagan qiz emasman! -dedi Zamira.
- Man hechnimani o`ylamadim. Shunchaki manga yoqib qolding! Balkim taqdir, manam sanga yoqib qolsam. Manga tegarmiding?
- Uyalmaysizmi aka?
- Ey asalim uyat ko`rpani ichida bo`ladi!
- Siz... Siz... Mashinani to`xtating?
Yigit mashinani yo`l chetiga olib to`xtatdi.
Zamira eshikni ochib, atrfga qaradi. O`zi dalayo`lga yetib kirgan ekanliklarini ko`rdi, ikki yon katta dala bug`doylar endigina boshoq chiqargan. Katta-katta tut daraxtlari, tun qorong`usida xar biri, qandaydur mahluqlarga o`xshab ko`rinadi. Zamira birzum nima qilarini bilamay joyida turib qoldi.
- Ha qo`rqdingmi? -dedi yigit.
- Yo`q! -ters javob qaytardi.
- Unda shu yerda qolishing mumkun? -dedi yigit va mashinaga qaytib o`tirdi.
Rostdan mani tashlab ketsaya, deb qo`rqib ketdi. Asat yana orqa o`rindiqqa o`tirdi.
- Ismin nima? -yigit orqasiga o`grildi.
- Zamira... Aka iltimos, shilqimlik qilmang. Man unashtirilganman ikki oydan keyin to`yim! -dedi.
- Buni ilojisi bo`lsa qaniydi! -deb qizga termuldi.
Zamira bu yigitni, xirsli qarashlaridan yanada qo`rquvga tushardi.
- Hazillashdim, namuncha qo`rqmasen. Ma suvdan ich? -yigit idishchada suv uzatdi.
- Chanqaganim yo`q! -rat etdi.
- Ol, qo`rqma zahar solmaganman!
- Yo`q rahmat ichmayman!
- Ol qo`limni qaytarma, bo`lmasa shuyerda tashlab ketaman! -dedi.
Zamira asta idishchani olar ekan, nafratini yashirmay humrayib qaradi. So`ngra idishchadan uch-to`rt xo`plab qo`ydi...
Yigit mashinani asta yurguzdi. Saldan keyin mashinani dala yo`lga burdi.
- Qayoqqa ketyabmiz? -Zamira qo`rqib ketdi.
- Ho`v narida, mani tanishimi uyi bor, darov qaytamiz!
- Aldamang uyoq to`qay, hechqanday uy yo`q?
- Qo`rqma jonim! -yigit tezlikni oshirdi...
Zamira mashinadan otilib tushdida, o`zini dala ichiga urdi. Ammo hech qancha keta olmadi, boshi aylanib bug`doy poyalari ustiga quladi. O`zini o`nglashga urundi, lekin oyoqlari bo`ysunmas chalkashib ketaverardi. Yigit unga tashlanar, Zamira esa kuchi boricha qarshilik ko`rsatardi. Lekin bu ish bermas, yigit yanada qo`pollashib borardi. Unga qarshilik ko`rsatishga qo`llarida kuch qolmadi. Bor ovozi bilan baqira boshladi. Ammo boshiga tekkan, kuchli zarbadan keyin xushini yo`qotdi...
Avvaliga beyhush qizni ko`rib qo`rqib ketgan yigit esankirab qoldi. Tomir urishi, nafas olayotganini bilgandan so`ng asta iflos ishini boshladi.
Asta qizni yotqizib, etagini tepaga ko`tardi. Bir tortib, qizni tursigini yulib oldi. Hayojonini bosholmay hansiragancha tezda shimini tizasiga tushurdi. Tun qorong`usida ko`rinar-ko`rinmas bo`lib turgan, qizni avratini hirs bilan silab qo`ydi. Qizni koftasini oldidan ikki yonga qattiq tortgandi. Tugmachalar uzulib, xar yonga sochilib ketdi. Sinabilandini pastga tushurib, shakillanib ulgurgan ko`kraklarni. Bir bir mijilab qo`ydi. Song oyoqlarini ikki yonga kerib, o`zi ustiga yotdi. Astoydil urunsa ham teshikka eplab tiqa olmagach, oyog`ini buklab o`ziga quloy xolatga keltirdi. Asbobini teshikka to`g`irlab bor kuchida itardi. Qattiq og`riq, Zamirani o`ziga keltirdi. Oldiniga o`zini idora, qila olmadi. Birdan baqirib shunday yig`ladiki, ohu fig`oni atrofni tutib ketdi. Yigit og`zini berkitdi. Shungayam qaramay qarshilik qilishni to`xtatmadi. Yigit eplay olmagach, o`rnidan turib ketdi. Jaxil ustida Zamirga bir ikki tarsaki tushurdi. Lekin Zamira nomusini yo`qotganiga chiday olmay dod solib yig`lashdan to`xtamasdi. Go`yo nolasi yeru oson titrab ketganday. Ovozi mungli jaranglab chiqardi. Tinmay hudoga nola qilardi. Bu o`tinishlari yigitni rahmini keltirdimi, qaytib teginmadi. Qo`l siltagancha Zamirani qoldirib mashinani haydab ketdi. Zamira payhon bo`lgan, bug`doy, poyalari ustida yotgancha o`kinib-o`kinib yig`lardi. Anchagacha bug`doyzorda yotdi. O`zi ovundi, oyoqqa turdi. Endi atrof qo`rqinchli emas, undan daxshati nomusini yo`qotgani. Miyyasiga minghil fikrlar keladi. O`zini, suvga tashlagisi, arqonga osgisi, dori ichgisi keldi. Ammo sho`rlik onasiga achindi. Bir ko`z bilan o`stirgan bo`lsa, ertaga qizini jasadini ko`rsa qay ahvolga tushadi. Shu o`y hayollarda, uyiga yetib oldi. Yaxshiyam onasi uni bu ahvolda ko`rmadi. Bo`lmasa sho`rlik ona qay ahvolga tushardi. To`yiga ikki oy qolganda, qizi nomusidan ayrilganini bilsa...
Bir necha kun o`ziga kela olmay yurdi. Onasini havotirlanib bergan savollariga, ``Mazam yo`q!`` deb javob berardi. Hammasidan yomoni to`y kuni toboro yaqinlashib kelayotgani. Zamira o`sha kuni suyukli yori, Azizni ko`ziga qanday qarashni, buni qanday tushuntirib berishni o`ylardi. Bu haqida ko`p o`yladi. Nihoyat bir qarorga keldi. Atayin qo`pollik qildi, Azizni o`zidan sovutishga, arzimagan narsalardan janjal chiqarib to`yni to`xtatishga urundi. Lekin adashdi, Aziz uni bunchalik qattiq sevishini tasavur qilmagan ekan. Aziz hammasini to`ydan oldingi erkalik deb tushunib. Borgan sayin Zamirini ko`ngliga qarar, erkaliklarini ko`tarar edi...
To`y kuniga bir necha kun qolgan edi. Uyiga mehmonlar keldi. Mehmonlar orasida, Maskivada o`qib kelgan har tomonlama zamonaviy
