Ibrat*****
Mansur ibn Ammor aytadi: “Mening haddidan oshib, o‘z nafsiga ko‘p zulm qilgan bir do‘stim bor edi. Keyin u tavba qildi. Uning ko‘p ibodat qilayotganini, nafl namozga berilayotganini ko‘rardim.
Bir necha kun ko‘rinmay qoldi. Surishtirsam: “Kasal bo‘lib qoldi” deyishdi. Uyiga bordim. Qarshimga qizi chiqib: “Sizga kim kerak?” dedi. “Falonchi” dedim. Ichkariga kirib, izn olib chiqdi. Keyin hovliga kirdim. Qarasam, do‘stim hovlining o‘rtasida to‘shakda yotibdi. Yuzlari qorayib, ko‘zlari ko‘karib, lablari do‘rdoqlashib ketibdi. Undan biroz xadiksiragan holda: “Ey do‘stim, “La ilala illalloh”ni ko‘paytir!” dedim. U ko‘zlarini ochib, menga yondan ko‘z qiri bilan qaradi-da, xushidan ketib qoldi. Men unga ikkinchi marta: “Ey do‘stim, “La ilaha illalloh”ni ko‘p ayt!” dedim. Keyin uchinchi marta: “Ey do‘stim, “La ilaha illalloh”ni ko‘paytir!” dedim. U yana ko‘zlarini ochdi va: “Ey do‘stim Mansur, men bilan bu so‘zning orasi to‘sildi” dedi. Men: “La havla va la quvvata illa billahil aliyyil aziym” dedim.
Keyin undan: “Ey
