menga qorong'u edi... Ammo hayotimda mazmun yo'q edi. Hayotimning oxirgi ikki haftalarida, Malika bilan birga tushgan rasmlarni olib kechalari bilan ko'rib chiqadigan odat chiqardim. Men xo'ngrab yig'lardim. Ko'zlarim rasmda hayollarim Malikada, quloqlarim telefonda bo'lardi... ``mana hozir u menga qo'ng'ir qiladi, sog'inganini aytadi`` deya.... Yo'q!.. qani endi uni bir bora ko'rsam...qani edi uni ovozini bir bora eshitsam...qani edi unga sevishimni aytsam...Borimni berishga ham tayyor edim...
Shu tahlik, Rossiyada hayotimning 4 yili o'tib ketdi, Kunlarimda ham tunlarimda ham biror o'zgarish yo'q. ''Azobli kunlaar'' Agar iblis qarshimdan chiqib, Malikani bir bor ko'rish uchun, Jon almashishni taklif qilganda, hech ham ikkilanmay rozi bo'lgan bo'lardim...Men uni juda juda juda sog'ingandim. Dunyoning tashvishlari dardlari menga judayam og'irlik qildi.....
Odatdagidek albomlarni titkilab o'tiribman, rasmlarni ketma-ketligi deyarli yod bo'lib qolgan, rasmlarni har birida o'ziga yarasha tarix bor, o'ziga yarasha bir voqelik bor. Quloqlarim esa telefon ovozini kutardi. Shu payt Mobil telefonim jiringladi...
``Meni yuragim orqaga tortib ketdi...meni qandaydir sovuq ter bosdi.... soatga qaradim 23:55, ayni shu vaqtda Malika menga qo'ng'iroq qilardi. Men daxshatga tushdim, hayratda qoldim. Qo'ruqv aralash mobil telefonim oldiga yaqinlashdim... va ekranda marhum ayolim raqamlarini ko'rib yuragim to'xtab qolayozdi... Men o'sha yerda hech bir... KARAHT ahvolga tushib qolgan edim... Endi meni na qo'rquv bosardi na go'shakni ko'tarishga jur'atim yetardi. Qo'ng'iroq o'chi.. yana qo'ng'iroq bo'ldi... yana huddi shu raqam u qayta qayta qo'ng'iroq qilaverardi, men karaht ahvolda telefon ekraniga qarab turaverardim, tanam o'zimga bo'ysunmay qoldi, oxiri men qo'ng'iroqqa javob berishga qaror qidim.
Tugmani bosdim va Alo! dedim, u yoqdan Malikaning ovozi kelardi... ``Haa... men butunlay aqldan ozib bo'libman, tushunarliii... demak ha demay mening ham hayotim yakunlanadi... nihoyat men Malika bilan ko'rishish baxtiga muyassar bo'laman...`` U yoqdan esa Malika tinmay
- Aloo.. Alooo! derdi... Men esa
- Eshitaman... dedim.
- Dadajooon sizmisiz?
Darhol hayollarim bir joyga jamlandi, men nima bo'lganini tushunib yetdim. Bu qizimning ovozi! Qizalog'imni ovozi marhuma ayolimni ovoziga shu qadar o'xshar edikiiii. Men bir necha soniyalar ichida bo'shashib, o'zimni yerga tashlab ham yubordim...
- Ha qizalog'im senmisan dedim.
U esa gapini qisqa qildi.
- Dada men bugun 7 yoshga to'ldim, men ancha ulg'aydim, endi Onam qayerda? Onam qachon keladi? deb savol bermayman, men hammasini angladim, meni kechiring, ``Dada men sizni judayam sog'inganman, iltimos keling, menga sizni mehringiz yetmayapti. Iltimos men sizni sog'indim...``
Mening ko'zlarim yoshlanib ketdi....
Qizalog'imga qo'ng'iroq qilmaganimga salkam 3 yil bo'lib ketibdi. Ancha katta bo'lib qolibdi, ovozi esa Onasinikiga o'xshash.... Nahot shunchalar ham o'xshash bo'ladimi.? Ko'zimdan yosh.yomg'irdek quyilardi... Na baxtiyor na baxtsiz edim... Oxiri o'zimni qo'lga oldim, Malikaning vafot etganinga shuncha yillar bo'libdi, men esa uning hotiralaridan haligacha qutila olmayman.. Men oilamga kerakman, men qizalog'imga kerakman, axir marhum ayolim unga o'zim g'amxo'rlik qilishimni iltimos qilgabdiku?.. men ahmoq unutib qo'yibmanaaa...
