Alam qilgani shu-ki, men uni yaxshi ko`rib qolgandim. Bevafo uchun, jasorat ko`rsatish xato deya ortimga qaytdim. To`yxonadan chiqar ekanman, o`z dardim o`zimga yetarli bo`lib turgan bir paytda skamekada o`tirib yig`layotgan qiz e`tiborimni tortdi. Yoniga bordim:
- Nima bo`ldi singlim? Birorkim hafa qildimi?
O`rnidan turib bir necha sonya, to`yxona tomonga tikilb qoldi.
- Niga yig`layabsiz yaxshi qiz?
Savolim javobsiz qoldi.
Nari ketar ekan:
- Shilqim! -deb shivirlab qo`ydi...
* * * * *
Amakimning uchta do`konlari bor. Ulardan birini boshqaruvini menga topshirgan edilar. Do`kon tashvishlari bilan yurgan kezlarim, bir qiz ish so`rab kelibdi. Amakim uni farrosh qilib ishga olibdilar...
Hamma yerni tozalab, supirib yurgan farrosh qizni darrov tanidim, ammo u meni tanimadi. To yonimga chaqirib o`sha voqeani esiga solmagunimcha...
Avvaliga boshliq bo`lganim uchngina momila qilgandim. Keyinchalik bildim-ki, ikkimizni taqdirlarimiz o`xshash ekan. O`sha vaqtda, meni Mahliyoni bevafoligi ranjitgan bo`lsa. Gulbahorni yoqtirgan yigiti, yani Mahliyoni yonidagi kuyovbola Akram, ko`nglini cho`ktirgan ekan...
Bularni hammasini bilganimdan keyin, Gulbahorga iliqroq munosabatda bo`la boshladim. Mehnat sevarligi sabab, ko`p o`tmay ishdan bo`shagan kassadagi ayol o`rnini egalladi...
Ikki yil davomida, juda ko`p suhbat qurdik. Nazarimda bu dunyoda meni tushina oladigan, birorta qiz bo`lsa u ham Gulbahor edi. U o`tiradigan, stulga qaradim. A`qlim tan olishni istamasada, lekin uni bir hafta ko`rmasligimdan. Unga ruhsat berib yuborganim uchun ich-ichimdan afsuslanardim...
Birdan ko`zim stol ustidagi ko`z oynakka tushdi. Unitib qoldiribdi, balki hali uzoqqa ketmagandur! Tezda o`rnimdan turib ko`z oynakni oldim. Eshik tomonga yurgandim, eshik ochilib u kirib keldi. Avval stol ustiga, so`ng meni qo`limdaga ko`zoynagiga qaradi.
- Ko`zoynagim esimdan chiqib qolibdi!
Qo`limdagi ko`zoynakni orqamga berkitdim. U esa hayratlanib ko`zimga qaradi.
Tushundim shu damda hammasini tushundim. Bizni taqdirni o`zi uchrashtirgan. Sharta quchoqlab oldim.
- Anvar aka bu nima qilganiz?
Uni qattiqrnq quchdim.
- Anvar aka qo`yvoring! -ovozi biroz pastladi.
Uning sochlari, yuzimni qitiqlardi. Ohirta chakkasidan o`pib qo`ydim. Ko`ksiga tirab turgan, qo`llarini pastga tushirdi. Ko`zlarini yumib, yuzini ko`ksimga bosdi. O`zini bo`sh qo`yib, asta belimdan quchdi. Uning tafti, yuragimda muzday qotib qolgan alam, armon, kibir tuyg`ularini eritib yubordi...
- Bahorim, Gulbahorim...
O`sha damda lablarim shivirlab aytgan so`zlar shular bo`ldi...
* * * * *
Oradan yillar o`tdi. Bugun ham o`sha kumgidek, hammayerga qish o`z gilamini to`shagan. Yuqori qavat derazasidan qarab turibman. Hovlida qor dumalatib qorbola yasayotgan, rafiqam va olti yoshli o`g`ilchamning quvnoq harakatlaridan labimda tabassum. Ular menga qo`l siltab, yonlariga tushib birga o`ynashimni istashmoqda...
Men pastga tushishga shoshildim. O`g`ilcham menga yopishib, qorga yeqitmoqchi bo`ldi. Atayib yeqilib berdim. Rafiqat tepamda turgancha qiqirlab qo`limdan tortib turg`azdi. U huddi o`sha kungidek ko`zoynak taqqan.
Biroq bu ko`zoynak ostidagi ko`zlarda quvonch, baxt, muhabbat barh urub turibdi. Men bu tuyg`ularni uning ko`zlarida ko`raolganimdan beynihoya baxtiyorman...
U mening taqdirim...
U mening baxtim...
U mening muhabbatim...
U mening Bahorim...
Shu so`zlarni to`lib toshib aytgan hikoya qahramni. So`zlari ohiriga Yaratganga shukur deya o`g`ilchasiga jilmayib qarab qo`ydi...
